Een kleine wereldgeschiedenis… als luisterboek
Sinds ‘Een kleine wereldgeschiedenis in 100 grote data’ in februari van dit jaar verscheen, mocht ik als schrijver al veel leuke dingen doen. Maar het inlezen van mijn boek bij Luisterpuntbibliotheek was wel een héél fijne ervaring. Acht weetjes van achter de schermen.
(1) In mijn boek vertel ik een spannend verhaal bij 100 belangrijke data uit de wereldgeschiedenis. En 100 verhalen van telkens zo’n 500 woorden? Dat is veel. Ik ontdekte het al tijdens het schrijven (haha) en zie het nu ook aan de duur van het luisterboek. 8 uur en 37 minuten opname, alsjeblief! Ik las het boek natuurlijk niet voor in één ruk, maar in drie sessies.
(2) Ik trok daarvoor naar de studio van Luisterpuntbibliotheek, in hartje Brussel, op een boogscheut van het Stripmuseum. Studiotechnicus Sam leidde alles in goede banen. Eigenlijk duurde het lezen 3 x 3 uur en nog wat. Sam filterde er alle foutjes en versprekingen uit, zodat het Daisy-luisterboek (hier te vinden) nu klinkt als één en al vlotheid in one single take. Eeuwig dankbaar voor dat bedrog, Sam!
(3) What happens in Vegas, stays in Vegas – en hetzelfde geldt voor geblunder in opnamestudio’s. Al wil ik jullie mijn grappigste verspreking niet onthouden. In het verhaal ‘Buzz op de maan’, over het jaar 1969 en de space race, staat de vraag: “Wie is de échte supermacht in de wereld: de kapitalistische Verenigde Staten of de communistische Sovjet-unie?”
Ik las: “Wie is de échte supermarkt?” Daar kwam de slappe lach van…
(4) Mijn elfjarige dochter Johanna moet ook altijd erg lachen (van je kinderen moet je het hebben…) als ze het filmpje bekijkt dat in de studio gemaakt werd. Ik lees het verhaal ‘Cheops bouwt een piramide’ voor, maar zeg aan het begin heel ernstig of formeel ‘Hallo’. Cracks Johanna up, elke keer.
(5) Zin om zelf het boek te beluisteren? Dat kan! Iedereen die tot de doelgroep hoort kan, helemaal gratis, Daisy luisterboeken uitlenen in de Luisterpuntbibliotheek. Scholen, bibliotheken, jonge en oude lezers: al wat je moet doen is (gratis) lid worden, hetzij online, hetzij in je lokale bib – alle info hier. En wie is die doelgroep juist? Daisy-boeken zijn er voor mensen die het lastig hebben om een gedrukt boek te lezen. Omdat ze een visuele of lichamelijke beperking hebben (bladeren in een boek is soms niet evident…) of omdat dyslexie het leesfeest verstoort. Lang leve Luisterpunt, dat boeken weer wat breder toegankelijk maakt. En lang leve Literatuur Vlaanderen, dat steun geeft aan auteurs die hun boek komen inlezen. Ben jij als leerkracht ingeschreven voor de 100 Data Challenge / 100 Leesgrage Leerkrachten challenge en wil je een stukje van het luisterboek inzetten in de klas? Stuur me een berichtje op hello at barbarademunnynck dot be.
(6) Ik vond het inlezen oprecht leuk – dat zie je ook een beetje aan mijn smug face op de foto’s. Het kriebelt om me op te geven als vrijwilliger bij Luisterpunt. De meeste boeken worden immers niet ingelezen door hun auteur, maar door een vrijwilliger.
Een Amélie Nothomb of een Nabokov voorlezen – ik zou het geen straf vinden. Al denk ik dat ik een stuk meer fouten zou maken bij een boek van iemand anders.
Het hielp enorm dat ik hele flarden van mijn ‘Kleine Wereldgeschiedenis’ van buiten ken. Als ik schrijf, herschrijf en redigeer, lees ik mijn teksten luidop voor (dat is trouwens een wijdverspreide schrijftip) – en zo memoriseer je veel.
(7) De etiquette dicteert dat je nooit iets aan een ander vraagt, wat je zelf niet bereid zou zijn te doen. Ik kon dus alleen maar ja zeggen toen Luisterpunt me vroeg om alle 100 verhalen uit mijn boek te komen voorlezen. Tenslotte is dat precies
de uitdaging die ik in de #100LeesgrageLeerkrachten of #100DataChallenge stel. Intussen hebben al meer dan 130 leerkrachten zich geëngageerd om volgend schooljaar 2024-2025 mijn hele boek voor te lezen aan hun leerlingen
en hen zo mee te nemen op een reis door de tijd en langs de wereld. Zo blij mee! Het educatieve materiaal? Dat krijgen ze er gratis bij…
(8) Het is duidelijk: ik vond het een cadeau om mijn boek te mogen inlezen en het terug te vinden als luisterboek. Toch kreeg ik bij het naar huis gaan een cadeautje van Celine, Sams collega die werkt op Ik Haat Lezen, de campagne van Luisterpunt gericht op kinderen en jongeren met dyslexie. Dankzij Daisy-luisterboeken kunnen zij immers ook genieten van boeken en verhalen. Ik draag de totebag sindsdien met trots. Al is de ironie van de slogan nog wat onduidelijk voor mijn jongste dochter Karolien: “Mama, waarom kies je altijd die zak met ‘Ik haat lezen’? Wij lezen juist zo graag…”
